Onderweg op de fiets kun je prachtig je gedachten over een project laten gaan. Dan borrelt het bij mij vanbinnen en voegen zich indrukken, ervaringen en beelden samen met eerdere gedachten of ideeën. Een bonte en wervelende beweging, zo voelt het.
Zo vroeg ik me af wat mijn vangnet in de Tocht van de Stille Fanfare is:
Dat is (vooralsnog)
tweeledig. Zichtbaar en onzichtbaar. Achter mijn fietstassen hangt een bord met de naam van de Tocht erop. Al meerdere keren kwamen mensen naast mij fietsen en vroegen me naar mijn tocht.
Het onzichtbare andere deel van het vangnet zijn mijn eigen stille observaties. Dat wat op mijn pad komt. En dat is al veel in die eerst drie dagen. Ben er dankbaar om en ga er de komende dagen over schrijven.
Comments