Tocht van de Stille Fanfare

Op 27 juni 2024 begint mijn tocht. Met de fiets ga ik naar de kust, volg de kustlijn in noordelijke richting tot Hamburg. Inmiddels heb een aantal vrienden over mijn Tocht van de Stille Fanfare verteld. Nu komt vaker de vraag of ik nog eens kan uitleggen wat ik ermee bedoel. Met veel enthousiasme merk ik dat de Tocht van de Stille Fanfare een gebeurtenis is die taal wil krijgen.

Ik kijk met zorg naar de ontwikkelingen in deze wereld en ben altijd op zoek naar begaanbare paden om bij te dragen aan een liefdevolle wereld.

Het beeld van de Stille Fanfare kwam op in onze voorbereidingsgroep van het Dialoognetwerk Nederland (www.dialoognetwerk.nl). Ons dialoog-thema in 2024 is Theory U, een methode voor veranderingsprocessen ontwikkeld door Otto Scharmer. De problemen in onze huidige tijd zijn – mede door een steeds globaler geworden perspectief – zo complex dat er andere stappen nodig zijn dan alleen het ‘downloaden’ van oude oplossingen. Door processen als ‘seeing’, ‘sensing’ en ‘presencing’ te introduceren - stappen, die naast het denken ook het voelen en afstemmen op de huidige situatie meenemen - ontstaan creatieve en intelligente oplossingen, die beter aansluiten bij hetgeen deze woelige tijden van ons vragen.

In een associërende werkvorm van onze voorbereidingsgroep kwam het beeld op van onze groep als en Stille Fanfare. Ieder van ons keek in stilte ernaar wat dit beeld opriep. In een natuurlijke beweging verbond dit beeld zich met mijn geplande fietstocht. Ik ervoer eigenheid, plezier. Verbinding met mensen, die niet tegen iets vechten, maar aan iets bouwen.

De Stille Fanfare is een ontmoetingsplek. Voor wie het horen kan. Voor wie toevallig uit het raam kijkt. Buiten. In beweging. In mezelf én met anderen. In stilte én in uitwisseling. Ik zet mijn deuren open voor ontmoetingen met mensen, waarin wij kunnen opsporen wat ons in beweging zet om deze wereld een bewoonbaardere plek te laten worden. Wat is onze veranderende kracht NU? Welke boodschap wil je in deze wereld tot leven brengen? Wat is ervoor nodig dat onze stem haar geluid vindt en gehoord kan worden?

In mijn ogen draagt ieder mens het vermogen in zich om bij te dragen aan een gezond en zinvol leven. Voor zichzelf en voor anderen. We worden geboren in een wereld, waarin al veel bepaald is en het lijkt alsof je je op veel terreinen alleen maar nog kunt invoegen. Het vraagt om moed en inspanning om je hiervan los te maken. Individualiteit kunnen ontplooien en tegelijk deel zijn van het vlechtwerk van samenleven is het spanningsveld waarin wij allemaal opgroeien. Socialisatie is uiteraard een zinvol proces om samenleven mogelijk te maken. Daarnaast is er een wereld waartoe je je moet verhouden. Voor mij betekent dat sinds mijn jonge volwassenheid: me geconfronteerd zien met een wereld, die in veel gevallen gedreven is door individuele of systeem gerelateerde machtsbehoeften. Op veel levensgebieden zie ik de destructiviteit van deze houding. Mijn leven lang ben ik daarnaast gevoed door ervaringen van gelijkwaardigheid van mensen. Ik prijs me gelukkig dat mijn levenspad me heeft leren zien: het geheel is meer dan de som der delen. In de grote contexten van politiek en maatschappij ervaar het gemis van schoonheid, die leven kan hebben. Het gemis aan creativiteit en zinvolle oplossingen, die mogelijk zijn als we onze ideeën bundelen. Niemand hoeft beter te zijn als een ander. Ieders inbreng is van waarde. Ik was graag in een wereld opgegroeid, die hiervan doordrongen is.

Ik snak naar de ademruimte die ontstaat, als mensen samen deze ruimte kunnen ontdekken, in leven kunnen brengen. Ik creëer deze ruimte in mijn eigen praktijk – het individuele muziektherapeutisch werk, in therapiegroepen, in het samen zingen bij Canta Canta, in dialooggroepen. Eilanden van samenhang noemt Otto Scharmer (https://medium.com/presencing-institute-blog/2023-in-eight-points-meditating-on-our-planetary-moment-3081cf51ed5d) dit.

Mijn drijfveer gaat verder dan dat, merk ik. Dus zoek ik verder. In beweging zijn is voor mij levenselixer. Soms herinner ik mij bijzondere levensgebeurtenissen in bewegende beelden. De vorm die mij op dit moment met fascinatie en plezier vervult, is fietsen. Langere tijd onderweg zijn met tentje en gaspitje, loskomen van de vaste structuren. Mijn wezen kan uitdijen, ademen in een groter geheel.

Daarin hoop ik mensen te ontmoeten en ben benieuwd naar wat er op mijn pad komt om dit veld beter te leren begrijpen en in deze wereld te kunnen brengen.