Onze eerste campeer plek (ik werd de eerste drie dagen van mijn tocht vergezeld door Lisanne) was op de wei naast het huis van Jody. In een natuurgebied vlak bij Geel in België. “Welcome To My Garden” is de organisatie waarlangs we ons voor deze plek hadden aangemeld. De overnachting is zonder kosten. We kregen een gemeend en hartelijk welkom in de gezellig, rommelige huiskamer van een Vrijeschool gezin. Er werd geluisterd naar onze verhalen, terwijl Jody wafels ging bakken voor het St. Jans feest op de school van een van zijn kinderen. Belangstellende vragen en ook zijn eigen verhalen inbrengend. Een volgende gast voor de camping mocht ook aanschuiven. Toen vader en zoon richting school op pad gingen, kregen we te horen dat er weliswaar een koude douche op de wei is, maar dat we ook van de warme douche binnen gebruik mochten maken. De deur is open.
Geschonken vertrouwen wekt vertrouwen op. Een van mijn fietsmijneringen ging naar dit vertrouwen. Misschien denk je nu “ja, ja dat weten we wel met dat vertrouwen en hoe belangrijk dat is”…
Met alle bewakings-camera’s in onze wereld is vertrouwen al lang niet meer de olie van onze samenleving. We zijn ons veilig gaan voelen bij controle, goede sloten op de deuren en verzekeringen. Het werkt. Voor een deel. Maar de prijs is hoog. Het gaat niet om de illusie van een open wereld, waarin alles en iedereen elkaar vertrouwt. Het vreemde in de ander ontmoeten betekent ook mijn eigen onzekerheden of angsten te mogen aannemen en meenemen in het bouwen aan een open en eerlijke ontmoeting. Grenzen aan mogen geven en afstand durven houden zijn onderdeel van een gezonde relatie.
Als ik mezelf hierin vertrouw, trouw ben aan mezelf in hoe ik de ander bejegen…kan ik dan meer vertrouwen schenken en oogsten?
Eerlijke ontmoetingen. Geen illusie of ideaal-denken.
Het kost tijd en aandacht. Het geschenk is een rijk en verbonden gevoel.
Geef mij die olie maar!
Hartelijk dank voor je mooie tekst en om een klein beetje deel te mogen zijn van je `optocht`!
Het was een mooie en fijne ervaring om de eerste drie dagen de tocht van de stille fanfare mee te fietsen. Fijne gesprekken, wind in de haren voelen, beenkracht aanzwengelen, de stilte laten zijn en vertrouwen op de weg die ons iedere keer opnieuw gewezen werd door ‘toevallige ontmoetingen’.
Hallo Juliane,
wat een timing dat je vandaag over dit thema schrijft; ik vul het graag aan door een eigen ervaring te delen.
Begin vorige week verkocht ik een gitaar aan iemand die deze bij mij kwam ophalen. Eenmaal hier, bleek ze te weinig geld bij zich te hebben om allerlei redenen en de aanvulling betalen middels een betaalverzoek, lukte evenmin. Ik zei dat ze de gitaar gewoon mocht meenemen en het resterende bedrag later mocht betalen, waarop zij verbaasd reageerde met de zin ‘zoveel vertrouwen in andere mensen zou ik toch maar niet hebben hoor!?’. Vanuit haar eigen ervaringen zal ze ongetwijfeld genoeg grond hebben om deze uitspraak als haar waarheid aan te nemen. Toch heb ik haar dit…